Rotorua en rafting

Hello!
Hier in Rotorua zijn we naar een kampeerwinkel geweest en daar hebben ze de 3 gebroken stokken gerepareerd. Nu hopen we dat ons tentje t overleeft tot en met Australie en dan wordt ze gedumpt. De aangekochte kookpotten zien er na enkele keren mee koken al redelijk triestig uit (bruine vlekken), maar kom, we kunnen er toch mee koken. Door dat we nog geen enkele keer wild gekampeerd hebben, hebben we ons gasvuurtje nog niet kunnen uitproberen, maar dat is dan voor op t Zuidereiland.
We hebben de typische dingen hier gedaan, nl. geisers en geothermische activiteit bekijken en een Maori-optreden bijwonen (waar we de bekende 'haka' gezien hebben, de dans die de Maori-mannen uitvoeren om hun tegenstanders te intimideren. Wij vonden het eerder lachwekkend.)


Vandaag dan een beetje sportief geweest en een riviertje afgedaald in een raftingbootje... Toen we gisteren gingen boeken dachten we aan een graadje vier (avontuurlijk white water) maar de lieftallige dame die onze trip boekte dacht dat een graad vijf ( extreme white water, de hoogste graad die commercieel mag gedaan worden) ons beter zou liggen. En ja, er zat ook een watervalletje in van 7 meter, en nee geen probleem dat we beiden nog nooit een peddel van dichtbij gezien hadden... leuke wezens die Kiwi's (=nieuw-zeelanders).
Wij deze morgen dus een beetje zenuwachtig vertrokken naar ginder. Ik besloot dat een partijtje vollybal met de gidsen net voor vertrek de spanning misschien wat kon wegnemen, en ja het deed zijn werk de spanning was weg, maar zo ook de ligamenten in mijn rechter duim na een mislukt block van mijnen t weege. Ik kon natuurlijk geen krimp geven met al die stoere wildwatermannen langs mijn zijde, dus nog een minuutje verder "gevollybald", man wat was ik gelukkig toen mijn broek besloot er de brui aan te geven, een scheur van aan het kruis tot de knie... een prachtige reden om eens beter naar het duimpje te kijken en ondertussen ook voor wat entertainment gezorgd natuurlijk...
Na een tape gelegd te hebben vertrokken naar de rivier, waar we na de traditionele zegening van de rivier te water gingen. Tegen alle verwachtingen in is onze boot geen enkele keer gekanteld, zelfs niet op de grote waterval... Niet iedereen op onze boot was even enthousiast, de zweedse meisjes naast ons zagen eruit alsof ze liever ergens anders waren geweest. Op een bepaald moment werd het woord "doodsangst" in de mond genomen... Wij daarentegen vonden het een SUPERtochtje dat veel te snel voorbij was, en we zijn nu al aan het kijken om later in NZ nog eens te raften, natuurlijk terug graad 5, want nu zijn we geen roockies meer he!!!
Foto's volgen.

Nele en Jan (degene met dikke duim)