Santa Cruz

Gedaan met vakantie. Het reizen is opnieuw begonnen! Wel genoten van ons weekje congë. Samaipata is een echte rader voor iedereen die Bolivië bezoekt. Prachtige natuur en het ideale klimaat. Wel een dagje regen gehad, maar voor de rest echt warm en de wind zorgde voor wat afkoeling. Zaterdag gingen we eens actief zijn (na al het luieren in de hangmat, lezen en veel eten en drinken) en we huurden 2 mountainbikes. We wilden naar El Fuere rijden, Inca-ruÏnes, op 9km en daarna naar watervallen op 20km. Aan de watervallen zijn we in ieder geval niet geraakt. t Heeft ons 2 uur gekost om El Fuerte te bereiken! !! ´t Ging namelijk steil omhoog, en dat op een mottig zandweggetje. Sjonge jonge wat heb ik mijn peren gezien. t Was dan ook megawarm. Na een halfuur waren we boven op de berg en toen zagen we da ´t weggetje terug naar beneden ging, en daarna terug steil naar omhoog!! Man, man, wat een miserie! En dat op vakantie! Dan maar de fiets bij de hand genomen en zo naar boven gegaan. Da was al lastig genoeg. Moet wel zeggen: Jan heeft wel veel gefietst en weinig gewandeld. Hij is dan ook getraind ( Lid van De Tandwielekes). Boven aangekomen, beslist om El Fuerte NIET te bezoeken wegens te duur... ´t Was dus de moeite om naar daar te fietsen... Gelukkig was ´t uitzicht mooi.
Het terugrijden ging gelijk wa vlotter, en we hebben nog gestopt aan een rivier om ons wa te verfrissen. Jan is daar nog megaweggezwieperd, waar ik natuurlijk de rest van de dag mee gelachen heb. k Moe zeggen, hier op reis is Jan de lompste van de 2. Elke dag struikelt hij wel ergens over!
Tegen 15u waren we terug in Samaipata en ons dan maar op terras gezet. Hadden da wel verdiend. Merkte wel dak me (zoals altijd) blijkbaar niet goed ingesmeerd had, en mijn armen en voeten waren in plekken verbrand. Nee, egaal bruinen is niet voor mij weggelegd!

Maandag vertrokken naar Santa Cruz. Wat een hitte: 33 graden! Nog een poging gedaan om de data van onze Round-The-Word-Tickets te veranderen bij Iberia, maar zijn opnieuw van een kale reis teruggekomen. Eerst was er gelijk geen probleem, maar dan vroegen de sloeries 30$!!! En dat voor een gratis service! Hebben geprobeerd hun ons gedacht te zeggen, maar in ´t spaans ging da gelijk niet zo vlot. Nu ja, they got the picture. Maar wij staan hier nu wel nog altijd met onze tickets. Er is geen probleem tot en met februari. Vanaf dan zitten we in de miserie, want de overige 6 vluchten zitten allemaal in maart! Maar normaal gezien zouden we in Rio alles moeten kunnen regelen... Let´s hope so!
Een stad is gelijk ons ding niet. Hoopten om dinsdagavond de trein naar Brazilië te kunnen nemen, maar die was al uitverkocht. Dan maar de trein van donderdag geboekt.
Gisteren is ´t tot onze vreugde beginnen regenen. Kregen we wat afkoeling! Maar nu schijnt ´t zonnetje weer en we zullen dus weer puffen en zweten.
Tot in Brazilië zou ik zo zeggen!
Nele

Samaipata

Goed aangekomen in Samaipata, al was het weer met de gebruikelijke buservaring. We zijn rond 17u vertrokken in Sucre, mooi op tijd het moet gezegd worden. Het was een redelijke sauna in de bus, dus werden de vensters opengeschoven. Schuiven is niet echt het juiste woord, trekken, sleuren tot je rood ziet is een beter woord. Bij ons echter geen beweging in het venster te krijgen, niet zo erg wegens genoeg wind van de andere ramen. Rond een uur of negen begint het toch een beetje af te koelen dus wordt er besloten om een poging te wagen om de vensters terug dicht te krijgen, echter geen beweging meer in die dingen te krijgen, een frisse nacht voor de boeg dus... Verderop verlaten we de geafalteerde weg, zodat er nu niet alleen een fris windje komt binnengewaaid maar ook nog massa'a stof bij elke tegenligger, aangenaam!!!

We zouden rond 6u afgezet worden in Samaipata, dus als ik rond half zes wakker word en buiten kijk zie ik dat het hier echt mooi is, wel een beetje plat om in de bergen te zitten, maar echt mooi... een kwartiertje later begint er echter redelijk wat bebouwing op te duiken langs de kant van de weg. Toch even Nele wakker maken die bij de buschauffeur gaat informeren of het nog ver is. Muy lejos hoor ik de chauffeur roepen, blijkbaar toch een beetje achter op schema... Nele komt terug en ziet er niet zo gelukkig uit, misschien is dat beetje, toch wat meer dan gedacht? Wat blijkt: we zijn niet achter, maar een uurtje of 2 voor op schema en de sloebers zijn vergeten om ons te droppen op onze bestemming... foutje van de firma... Half uurtje later zijn we in Santa Cruz (hier moeten we volgende week pas verschijnen) waar we een taxi terug mogen nemen naar Samaipata, nog eens 2.5uur in de auto, het foutje van de firma heeft ons dus een uurtje of 5 reizen gekocht, waarvoor dank!!

Hier aangekomen, ons laten afzetten bij een hostel waarvan we in Sucre een flyer gevonden hadden (bij een hollander). T is echt een aanrader, zeer familiaal en makkelijk om kontakt te leggen met de andere gasten (hostal Andoriña). De omgeving en het klimaat zijn hier prachtig, ideaal om even uit te blazen. Gisteren zijn we in de omringende "cloudforrests" ook al een dagje op ointdekkingstocht geweest met een groepje van het hostel, zeer plezant...

Na het weekend trekken we normaal naar Santa Cruz (klinkt bekend?) waar we de data van onze vliegtickets moeten verzetten ( wordt zeker weer een avontuur) en een tent kopen, vooraleer we de trein kunnen opspringen richting Brazilie...



Jan

Sucre

Onze tijd in Sucre zit er bijna op. Deze namiddag nemen we om 17u de bus richting Samaipata, waar we morgen rond 6u zouden moeten toekomen... Ik ben eens benieuwd hoe deze busreis zal verlopen. Blijkbaar zal de weg ook weer geen autostrade zijn, maar ze hebben ons in ieder geval 2 films beloofd! Samaipata ligt op 2u30 van Santa Cruz en zou zo´n beetje het paradijs moeten zijn. Wij hopen in ieder geval dat het zo is, hebben wel zin in chillen in de hangmat, wandelen in de prachtige natuur en misschien kunnen we onze bikini nog eens boven halen! Voor de geïnteresseerden, je kunt eens kijken hoe t daar is op http://www.samaipata.info/ .
In Sucre heben we ons vooral bezig gehouden met eten. Op de markt is de lekkerste fruitsla te vinden en de fruitshakes kunnen ons ook altijd bekoren. En da kost dan nog geen halve euro!
Toen we hier aankwamen, t goedkoopste hotel gezocht (Alojamiento El Turista), voor 40 bol (4€) de nacht. Jammer genoeg was t sanitair behoorlijk kiezig, dus beslist om de volgende dag een beter hotel te zoeken. Dachten da we da gevonden hadden in Hostal Veracruz (50 bol), maar da was buiten een bende schoolkinders gerekend. Die hebben t sanitair volledig verkakt (letterlijk) met als gevolg da da nu toch wel stonk in t hotel! Als je op straat liep, kon je ons hotel gewoon vinden op de geur! In Samaipata hebben we toch iets beters in gedachten!
Gisteren hebben we dinosporen gaan bekijken. Heel lang geleden leefden er hier dinosauriërs, en die hebben hier hun afdrukken achterlaten. Er is daar een park bij, met nagemaakte dino´s. Wel grappig eigenlijk. Maar t kost teveel voor wa t maar is.
Ons vandaag bezig gehouden met te proberen wat datums te verzetten van ons round-the-world-ticket. Meerdere telefoons, een bezoekje aan de luchthaven van Sucre en een bezoekje aan een kantoor later, staan we nog altijd nergens. Maar in Santa Cruz zouden we normaal gezien bij Iberia terecht kunnen. Nog een weekje geduld dus.
Toedeloe, Nele

Mijnen van Potosí

Vandaag aangekomen in Sucre, de hoofdstad van Peru. Wat een verschil met La Paz (de wanna-be hoofdstad)! Hier ist echt gezellig. Weinig verkeer (dus we hebben geen last van smog), een tof parkske, leuke restaurants en pubs. Zullen ons hier jeunen!
Gisteren ons ietske minder gejeund. Hebben dus, zoals gezegd de mijn van Potosí (Cerro Rico) gaan bezoeken met Koala Tours. t Bezoek was echt in orde: kregen ne mijnwerkersoutfit (kwestie van ons kleren niet vuil te maken), kochten wat kadootjes (frisdrank, cocablaadjes en dynamiet) voor de mijnwerkers en gingen kijken wat er gebeurt nadat de mineralen de mijn verlaten hebben. En dan de mijn binnen... Wat een verschrikking! Hadden een stofmasker, maar je kreeg sowieso vuiligheid in je longen. Na een halfuur in de mijn begon ik ver te hyperventileren (kreeg niet genoeg zuurstof naar binnen) en wilde terug naar buiten. Maar hebben dan een rustpauze ingelast en de gids vertelde dan wat over de mijn (hij was echt funny) en de mijnwerkers en in welke erbarmelijke omstandigheden ze moeten werken (gemiddelde levensduur 45 jaar!) en dan gingen we verder... naar beneden, naar t tweede en derde niveau... Moesten dan op handen en knieën kruipen door supersmalle gangetjes... sjonge jonge, t was gelijk speologie! Meer stof en minder zuurstof, gezellig. Uiteindelijk de mijnwerkers aan het werk gezien: die moeten sleuren en afzien en hun longen kapot maken, en voor wat? Enkel als ze chance hebben, kunnen ze 'veel' verdienen.
Na 3 uur waren we uit de mijn: wat een geluk frisse lucht te kunnen inademen! Onze gids heeft dan nog 2 dynamietstaven doen ontploffen ter demonstratie, en voila, de tour zat erop! En Jan en ik beseften weer des te meer hoeveel chance wij wel niet hebben. Verdienen meer dan die arme mijnwerkers door niet te werken (dankzij tijdskrediet)!!
Tot de volgende, groetjes, Nele

Zoutvlaktes van Uyuni en Zuid-Lipez

Gisteren aangekomen in de hoogste stad van de wereld, Potosi. Voor het eerst kennis gemaakt met de traditionele stakingen in Bolivie, de ganse stad afgesloten, geen auto die binnen of buiten kon. Bussen dus ook niet, wij dus gedropt aan de rand van de stad en een kleine wandeling voor de boeg (25 km volgens de buschauffeur) op 4000m en steil omhoog, leuk vooruitzicht... Bleek dat de chauffeur een grappenmaker was en dat het maar 25 minuten duurde, gelukkig.

De excursie naar de zoutvlaktes en Zuid-Lipez (met maatschapij:Toñito) was echt een succes, prachtige natuur, kortom een aanrader! Verschillende soorten omgeving die elkaar opvolgen binnen enkele km: woestijn, bergen in verschillende kleuren, lagunes alweer in alle kleuren, geisers op 5000m hoogte...
Spijtig enkel dat ondergetekende iets verkeerd binnengespeeld heeft waardoor zijn maagske op dag 2 niet echt in form was. Het gevolg: den jeep die regelmatig met gierende banden mocht remmen en 4 kotssesies van elk een beurtje of 4, k moe nie uitleggen dat er na 2 sessies nie veel meer in t maagske zat, dus da die 2 laatste sessies een klein martelingske waren, handen en knieenstand en zelfs plat op de buik midden de woestijn, gezellig. Tegen de middag het maagske min of meer onder controle, al bleef het een ware kwelling om nog een uurke of vier in den Jeep rond te scheuren over onbestaande wegen...

Voor morgen hebben we een excursie geboekt naar de mijnen van Potosi (vroeger zilvermijnen, maar die hebben de Spanjaarden 2 eeuwen lang leeggeroofd. Nu nog een beetje verlieslatende tinontginning.), weeral ne vorm van ramptoerisme waarbij we de plaatselijken toch een beetje steunen (zo stellen we ons gemoed toch gerust).

groetjes Jan

Van La Paz naar Uyuni

Hallo!
We zijn hier weer vroeger dan voorzien. Dat is te danken aan weeral een memorabele busreis. Gisteren waren we al rond 16 uur in de busterminal, ruim een uur voor tijd. Hadden La Paz-center wat vroeger verlaten, omdat het begon te regenen (voor de rest was t overdag echt mooi weer, ´s nachts koelde t wa af, maar niet zoveel als we gedacht hadden). Moesten ook nog onze was oppikken (kunnen die hier laten doen voor een kleine 2€ voor 3 kilo was), en die was natuurlijk nog niet klaar. Zat nog in de droogkast. Uiteindelijk onze was nog halfnat en een ietske minder vuil terug gekregen. Kookwas kennen ze hier blijkbaar niet. De witte longsleeve die Jan droeg om de Amantanies wat te helpen is dan ook nog even bruin als voor de wasbeurt. Ben der ook ingeslaagd om met 1 van mijn 2 broeken in blauwe verf te gaan zitten (slim, ook mijn trui heeft ervan) en die zit er natuurlijk nog altijd op. Dit gewoon ter info.

Rond 1715 uur vertrok onze bus uit de terminal. We dachten al: 'Amai, das mooi op tijd naar Zuid-Amerikaanse normen!', maar ze hadden ons weer bij ons pietje. De bus was nog maar voor een vierde gevuld, dus reden we naar El Alto, waar de buschauffeur en hulpje hun beste propperkunsten vertoonden, zodat de bus uiteindelijk rond 18 uur kon vertrekken richting Oruro. Dan maar wraak genomen door de hele rit stinkende scheten te laten. (We hadden blijkbaar iets gegeten dat veel lucht veroorzaakte, we vermoeden kikkererwten.)
Bleek da we in Oruro moesten overstappen en bij een andere maatschappij moesten aansluiten. Daar hadden ze natuurlijk niks van gezegd toen we onze tickets gingen kopen! Maar t was maar best da we van bus veranderden, want de zetels waren echt geen succes. Hebben wel nog gelachen op de bus, want ze toonden 'Commando' met Arnold Schwarzeneger, gedubd natuurlijk! En Arnold in het Spaans is zeker even lachwekkend als Arnold in het Engels.

Tegen 21uur vertrok dan de bus van Oruro naar Uyuni. Eerst waren er nog wat problemen met de zitplaatsen, met dat wij erbij kwamen (een oude madame met heel hare uitzet wilde zich absoluut niet van onze zitplaatsen verzetten), maar uiteindelijk goed vertrokken. Zagen t volledig zitten: onze zetels waren semi-cama! Hadden ons voorzien op immense koude, dus had thermisch ondergoed, 4 truis en mijn muts meegebracht... wast wel geen sauna zeker? Sjonge jonge: warm da da was! Om slecht te komen. Daarenboven zetten ze de radio vollen bak, kwestie van zeker goed te kunnen slapen...
Om 23u wast plaspauze. Alle venten gingen dan tegen de eerst de beste muur plassen, zodat wanneer je uit de bus stapte er nen mega urine-walm op je af kwam. Terwijl er binnen ne gratis wc was! (Die was wel niet zo gezellig: op de wc naast me zat ne vent heeltijd te kreunen en te fluimen...)
Maar dat dan nog liever dan ne vent die aan de piesmuur gezellig z'n broek afstak om op z'n dooie gemaksje z'n grote boodschap te doen!
Terug in de bus hebben we dan eens de kookkunsten van de vrouwen van het lokale hamburgerkraampje bekeken. Geen wonder dat de vrouwen hier een maatje meer hebben: ze bakken hier hun eieren en hamburgers in liters vet! Echt walgelijk.
En dan ging de bus terug verder. Blijkbaar was mijn Touristil tegen 00u uitgewerkt, want ik werd misselijk toen we op een belachelijk puttenwegsje reden, waar geen einde aan kwam. Content was ik dus toen de bus tegen 2 uur opnieuw stopte, kon ik een luchtje scheppen. Maar wat bleek? Een van mijn schoenen was verdwenen!!! Jan en ik dan allebei zoeken met onze zaklamp, maar 1 schoen was onvindbaar. Dan maar met 1 van Jans schoenen naar buiten. We dachten dat de schoolkinderen die achter in de bus zaten er misschien iets mee te maken hadden, maar wie pikt er nu 1 schoen? Maar gelukkig, toen we terug in de bus stapten, daar lag mijn schoen in het begin van de bus aan de andere kant. Wijselijk beslist om mijn schoenen voor de rest van de trip aan te houden!
Een halfuurtje later zou de bus terug vertrekken... maar we stonden in panne! In the middle of nowhere in t putje van de nacht... Typisch. Maar na wat sleutelen heeft de chauffeur na een kwartiertje de bus toch weer in gang gekregen. No hay problema!
Tegen 5u15: aankomst in Uyuni. Jah, daar sta je dan in t midden van de nacht, mag je een hotel gaan zoeken! Wisten al eens niet waar t centrum lag! Gelukkig hadden we een goed kaartje van de Lonely Planet, en daar gingen we: bepakt en bezakt de mensen gaan wakker maken! (Tussen haakjes: t was beestig koud! Hebben dan toch nog ons thermisch ondergoed en verschillende lagen truien kunnen gebruiken!) ´t Eerste hotel: volzet, ´t tweede hotel: konden we niet geraken omdat we dan eerst een militaire zone moesten passeren (verboden), ´t derde hotel: niemand doet open... En ondertussen bevroren we ver en had Jan zijn handschoenen al moeten bovenhalen! Passeerden dan een ander hotel en aangebeld en de prijs gevraagd en gelukkig wast in onze prijscategorie (50 bolies oftewel 5€ voor ons 2)! Ons in t bedje genesteld en genoten van wat slaap.

En nu gaan we wat agentschappen vergelijken, zodat we morgen met een goede organisatie kunnen vertrekken naar Salar de Uyuni en de verschillende lagunes.
Hopelijk vallen we niet in panne!
Toedeloe! Nele

La Paz

Hallo!
Gisteren aangekomen in La Paz, maar t stond ons van t eerste moment niet aan: drukte, verkeer en hebben dan besloten om al bustickets naar Uyuni te gaan kopen. Deze namiddag rond 17u vertrekken we voor een 13 uur durende busrit. Ondertussen hebben we La Paz al weten te appreciëren, maar wat we t ergste vinden is dat er hier zo goed als geen groen is of een leuke plaza om wat uit te rusten. En t contrast met Copacabana is gigantisch: da was een rustig dorpje aan het meer, vol met rastas à la Bob Marley. Daar viel je niet omver van de smog. Hier huffen en puffen we niet alleen van de uitlaatgassen, maar ook omdat we constant moeten stijgen en dalen als we een stadswandeling maken, en das behoorlijk lastig op deze hoogte (3600m).

Morgenvroeg arriveren we dus normaal gezien in Uyuni, waar we dan een 3- of 4-daagse excursie zullen boeken naar de bekende zoutvlakten. Heb al ne alpaca-trui gekocht, kwestie van de koude (-20, -30 graden) te kunnen trotseren. Maar t wordt toch serieus afzien.

Tot na onze excursie!!!
Groetjes, Nele

Copacabana

We zijn in Bolivie! Gisteren aangekomen in Copacabana, niet het Braziliaanse strand, maar het kleine stadje aan het Boliviaanse deel van het Titicaca meer. T is hier erg zonnig weer, bewijs Neleke haar rug is al volledig verbrand. S avonds koelt het hier wel een beetje af (de hoogte niewaar), maar als we de berichten uit Belgie mogen geloven, mogen we niet klagen...
Gisteren een prachtige zonsondergang gezien boven het meer gezien terwijl we een Boliviaans bierke aan het nuttigen waren op een terrasje aan de rand van het water... Kortom t is hier wel oke.
Vandaag nemen we een rustdagje en morgen vertrekken we naar La Paz.
Vele groetjes en veel werkplezier in het natte thuisland... wij genieten hier wel in jullie plaats.

N en J