Vandaag aangekomen in Sucre, de hoofdstad van Peru. Wat een verschil met La Paz (de wanna-be hoofdstad)! Hier ist echt gezellig. Weinig verkeer (dus we hebben geen last van smog), een tof parkske, leuke restaurants en pubs. Zullen ons hier jeunen!
Gisteren ons ietske minder gejeund. Hebben dus, zoals gezegd de mijn van Potosí (Cerro Rico) gaan bezoeken met Koala Tours. t Bezoek was echt in orde: kregen ne mijnwerkersoutfit (kwestie van ons kleren niet vuil te maken), kochten wat kadootjes (frisdrank, cocablaadjes en dynamiet) voor de mijnwerkers en gingen kijken wat er gebeurt nadat de mineralen de mijn verlaten hebben. En dan de mijn binnen... Wat een verschrikking! Hadden een stofmasker, maar je kreeg sowieso vuiligheid in je longen. Na een halfuur in de mijn begon ik ver te hyperventileren (kreeg niet genoeg zuurstof naar binnen) en wilde terug naar buiten. Maar hebben dan een rustpauze ingelast en de gids vertelde dan wat over de mijn (hij was echt funny) en de mijnwerkers en in welke erbarmelijke omstandigheden ze moeten werken (gemiddelde levensduur 45 jaar!) en dan gingen we verder... naar beneden, naar t tweede en derde niveau... Moesten dan op handen en knieën kruipen door supersmalle gangetjes... sjonge jonge, t was gelijk speologie! Meer stof en minder zuurstof, gezellig. Uiteindelijk de mijnwerkers aan het werk gezien: die moeten sleuren en afzien en hun longen kapot maken, en voor wat? Enkel als ze chance hebben, kunnen ze 'veel' verdienen.
Na 3 uur waren we uit de mijn: wat een geluk frisse lucht te kunnen inademen! Onze gids heeft dan nog 2 dynamietstaven doen ontploffen ter demonstratie, en voila, de tour zat erop! En Jan en ik beseften weer des te meer hoeveel chance wij wel niet hebben. Verdienen meer dan die arme mijnwerkers door niet te werken (dankzij tijdskrediet)!!
Tot de volgende, groetjes, Nele
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment